Ο ρατσισμός ριζώνει στην παράλογη και αλαζονική πεποίθηση πως «εγώ ποτέ δε θα ήταν δυνατόν να είμαι αυτός ή εκείνος» ή «σε μένα δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο». Και τον ακολουθεί πάντα μια ενοχική σιωπή κι ένα ηλίθιο χαμόγελο, που προδίδει πόσο βολεμένος είναι στη θέση του ο ρατσιστής. Γι’ αυτό, δε χρειάζεται να νοιάζεται για κανέναν. Δε χρειάζεται να ξέρει ιστορία. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν τον νοιάζει καν. Κι ότι είναι να γίνει, ας γίνει. Αφού δεν τον αγγίζει.
Η αλληλεγγύη ριζώνει στην κατανόηση της κατάστασης του άλλου. Στην ενσυναίσθηση. Ο αλληλέγγυος ξέρει καλά το αίσθημα της ενότητας μεταξύ των ανθρώπων. Συμπαραστέκεται. Ξέρει ότι είναι όμοιος με τον διπλανό του. Νιώθει. Και βοηθά. Με όποιον τρόπο μπορεί, μικρό ή μεγάλο. Προσπαθεί να είναι εκεί.
Ο σεβασμός ριζώνει στη στιγμιαία, ενστικτώδη συνειδητοποίηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Δε χρειάζονται πολλά συναισθήματα. Ο σεβασμός κερδίζεται και μετά μοιράζεται. Κερδίζεται, όμως, μόνο αν καταφέρει κανείς να σεβαστεί πρώτα τον εαυτό του. Σεβασμός σημαίνει σεβασμός προς τον έναν και προς όλους ταυτόχρονα. Δεν υπάρχουν διαφορές. Δεν υπάρχουν διακρίσεις. Σέβεσαι και ξέρεις ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κάνεις το καθήκον σου.
