Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Μου αρέσουν οι άνθρωποι...




Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Ειδικά εκείνοι που κοιτώντας τους ξεδιπλώνεται ένας ολόκληρος κόσμος πίσω τους. Που ανοίγουν οι πτυχές σαν κουρτίνες και βλέπεις το βάθος τους. Οι άνθρωποι που αποπνέουν ηρεμία και μυρωδιά βιβλίου. Που μιλάνε αργά και καθαρά. Που εξηγούν λεπτομερώς χωρίς να κουράζουν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που σε έναν καφέ μπορούν να μιλήσουν για μια ταινία που είδαν πριν μήνες και να εξηγήσουν την προσωπική τους φιλοσοφία ζωής. Αυτοί που εύθραυστοι μα ανεξάρτητοι ζουν την κάθε στιγμή χωρίς ενοχές. Που φορούν ρούχα σε γήινους τόνους και κρατούν δερμάτινη, φθαρμένη τσάντα. Αυτοί που τα πρωινά της Κυριακής πηγαίνουν σ’ ένα κοντινό καφέ, μόνοι, για να διαβάσουν το παλιό βιβλίο τους. Αυτοί που δε θα χάσουν συλλεκτική συναυλία. Που γράφουν ως τα ξημερώματα, μήπως και καταλάβουν τις σκέψεις τους. Αυτοί που δεν έχουν ωράρια. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που ταξιδεύουν τον κόσμο. Που δεν παγιδεύονται σε μέρη. Που δεν εξιδανικεύουν. Που δε μυθοποιούν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που βρίσκονται εντός τους. Που είναι εκεί. Κάθε στιγμή. Που έχουν ενσυσναίσθηση. Που ακούνε. Που κοιτάνε στα μάτια. Που παλεύουν για τα ουσιαστικά. Που συνεχίζουν. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που διεκδίκησαν αυτόν τον μικρό, προσωπικό χώρο στην άκρη της κοινωνίας. Και δε δίνουν δεκάρα για τις επιταγές της. Μου αρέσουν οι αυθεντικοί.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...