Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

"O τελευταίος χορός", της Victoria Hislop


Συγγραφέας: Victoria Hislop
Εκδόσεις: Headline Review (paperback)
Σελίδες:160

            Με αφορμή την παρουσία της στη 10η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να διαβάσω τον «Τελευταίο χορό» και άλλες ιστορίες της Victoria Hislop. Πρόκειται για ένα βιβλίου με 10 μικρές ιστορίεςδιηγήματα με φόντο (γνωστό πια) την Ελλάδα. Αυτό το είδος γραφής, τα διηγήματα, είναι κάτι καινούργιο για την Hislop και τους αναγνώστες της, μιας και ξεφεύγει από τη ροή ενός μυθιστορήματος. Δεν υπάρχει το ιστορικό υπόβαθρο του «Νησιού» και του «Νήματος», υπάρχει, ωστόσο, το στοιχείο της καθημερινής ζωής και της ελληνικής κοινωνίας.

            Εδώ, πρέπει να σημειώσω πως διάβασα το βιβλίο σε paperback έκδοση στα αγγλικά, οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για την ελληνική μετάφρασηΜπόρεσα, όμως, να δω την ίδια τη γραφή της Hislop.  Η πρώτη μου εντύπωση ήταν πως το βιβλίο είναι αρκετά  απλό. Στη συνέχεια, όμως, διαπίστωσα πως το βιβλίο ήταν απλό για μένα και για κάθε Έλληνα που το διαβάζει, γιατί, πολύ απλά, οι εικόνες που περιγράφονται σε αυτό είναι κάτι πολύ σύνηθες για μας.  Η Victoria Hislop αφηγείται ιστορίες που έχουν ως κέντρο κλασσικά ορόσημα της ελληνικής κοινωνίας, όπως το «περίπτερο», το «ζαχαροπλαστείο», το «καφενείο».

            Το σημαντικότερο στοιχείο αυτού του βιβλίου, στοιχείο που δίνει και τα credits στη συγγραφέα του, είναι το πόσο καλά φαίνεται να έχει κατανοηθεί η ελληνική νοοτροπία από την ίδια. Οι συνήθειες, συμπεριφορές και η ιδιοσυγκρασία των προσώπων προδίδουν το ότι η Victoria Hislop έχει εντρυφήσει στην παρατήρηση της ελληνικής κοινωνίας και, μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία. Κάθε ιστορία έχει και ένα νόημα, ένα διδακτικό συμπέρασμα και αφήνει στον αναγνώστη την επιλογή του πραγματικού τέλους.

            Πρόκειται για ένα ευχάριστο και ενδιαφέρον βιβλίο που μας δείχνει πολύ καλά πως  βλέπει κάποιος την σημερινή Ελλάδα και την παράδοσή της «απ’ έξω».

The Great Gatsby , η ταινία


    Και ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για το The Great Gatsby, την ταινία. Όποιος είναι, ήδη, μεγάλος θαυμαστής του βιβλίου, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα λατρέψει και την  ταινία. Τον Baz Luhrmann είτε θα τον αγαπήσεις, είτε όχι για την εκκεντρικότητα και την υπερβολή του. Υπήρχε όμως πιο κατάλληλο βιβλίο – σενάριο, το οποίο να επιδέχεται τέτοια υπερβολή πέρα από τον Gatsby; Όχι. Το λογοτεχνικό έργο από μόνο του αποπνέει αυτήν την αίσθηση.

    Για μένα, οι σκηνές ήταν όπως ακριβώς τις φανταζόμουν καθώς διάβαζα το βιβλίο. Τα σκηνικά, τα χρώματα, η εικόνα, η εποχή. Όλα αποπνέουν την υπερβολή, τη ματαιοδοξία και τη δραματικότητα του μεγάλου Gatsby και της ζωής του. Η ταινία, διατηρώντας τις μεγάλες αλήθειες και τα αποφθέγματα του λογοτεχνικού έργου, είναι γεμάτη δυνατές εικόνες, αφήνοντας, ωστόσο, τον απαιτούμενο χώρο για να “μπει” ο θεατής μέσα στην ιστορία και να γίνει κομμάτι της. 

    Το cast ήταν ιδανικό. Οι ηθοποιοί ανταποκρίνονταν ακριβώς στους χαρακτήρες του βιβλίο σε ότι αφορά το ύφος και την εικόνα τους. Βλέπουμε το κάθε πρόσωπο με τις αδυναμίες και τα ψεγάδια του. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε καταλληλότερος από τον Leonardo Di Caprio, αυτή τη στιγμή, για τον ρόλο. Ο Di Caprio ήταν ο ίδιος ο Gatsby και δε σου άφηνε αμφιβολία γι’ αυτό.

    Το αμερικάνικο όνειρο, τα μεγαλεία, το ξεθώριασμα της επιτυχίας, η ματαιοδοξία, ο ανικανοποίητος έρωτας αλλά και το ψέμα, αποτυπώνονται όλα στην ταινία. Τα  πολλά σύγχρονα soundtracks (και πώς είναι δυνατόν να έλειπαν από ταινία του  Luhrmann;) ενώνονται πολύ αρμονικά με τον jazz ήχο της εποχής, δίνοντας μια πιο δυναμική όψη στο θέαμα.

    Ο Gatsby του Fitzgerald, ένα από τα κλασσικά βιβλία του 20ου αιώνα, μεταφέρεται δυναμικά στον 21ο αιώνα, αφήνοντας τη γεύση του μεγάλου δημιουργήματος.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης - Jonathan Coe, Victoria Hislop


           Έγινε και φέτος η Διεθνής έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και φυσικά δεν θα μπορούσα να λείπω! Για τέσσερις μέρες μπαινοέβγαινα στα δύο περίπτερα που φιλοξενούσαν την έκθεση, κοιτούσα και ξανακοιτούσα τα stands με τα άπειρα βιβλία και φυσικά δεν παρέλειψα τις αγορές μου («Ο Ξένος» του Α. Καμύ, «Ο τελευταίος χορός» και άλλα διηγήματα της V. Hislop και το «Τhe terrible privacy of Maxwell Sim» του J. Coe).



            Η έκθεση ξεκίνησε με την συνέντευξη του J. Coe . O συγγραφέας μίλησε για τα βιβλία του, για τη σχέση του με τη συγγραφή και το φόβο του να μην επαναλαμβάνεται μέσα από αυτά. Έκανε λόγο για την πολιτική κατάσταση του σήμερα καθώς και για την M. Thatcher, αντικείμενο συζήτησης που δε θα μπορούσε να παραληφθεί.  Επιπλέον, αναφέρθηκε στο νέο βιβλίο του, «Expo 58», το οποίο σύντομα θα κυκλοφορήσει στην Αγγλία και αναμένουμε να μεταφραστεί και στα ελληνικά.




            Την τελευταία μέρα, η έκθεση φιλοξένησε την αγαπημένη του κοινού, Victoria Hislop. Η συγγραφέας μίλησε για τη σχέση της με τη χώρα μας, καθώς και την έμπνευση για συγγραφή που αντλεί από αυτήν. Αναφέρθηκε σε όλες τις ελληνικές περιοχές που έχει ταξιδέψει, μιας και βρίσκεται στη χώρα μας αρκετές εβδομάδες τον χρόνο, και εξήγησε πως αντιλαμβάνεται την ελληνική κοινωνία και ζωή. Αποκάλυψε, μάλιστα, πως και το επόμενο βιβλίο της θα έχει σχέση με την Ελλάδα.



 Αναμένουμε, λοιπόν,  την έκθεση του χρόνου ξανά, με πολλούς συγγραφείς και εκδηλώσεις. Προς το παρόν... έρχονται βιβλιοπαρουσιάσεις!

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

"Η Πτώση", του Αλμπέρ Καμύ


Συγγραφέας: Α. Καμύ
Εκδόσεις: Καστανιώτης - FAQ
Σελίδες: 89

          
            Διάβασα την «Πτώση» του Α. Καμύ και πρέπει να ομολογήσω πως πλέον είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του συγγραφέα, που μαζί με τον «Ξένο» και την «Πανούκλα» αποτελούν μια τριλογία.

            Ήρωας του βιβλίου είναι ο Ζαν Μπατίστ Κλαμάνς, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου παρουσιάζει, με εξομολογητικό ύφος, περιστατικά από τη ζωή του σε έναν τύπο που γνώρισε σε μια παμπ.  Ένας «δικηγόρος – μετανοητής», όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του, ο οποίος κάνοντας ανδραγαθήματα φαίνεται να είναι ένας ηθικός άνθρωπος. Στη συνέχεια της αφήγησης, ωστόσο, αρχίζει η αμφισβήτηση της ηθικής του υπόστασης μιας και ο ίδιος ομολογεί στεγνά πως κάνει ότι κάνει καθαρά και μόνο για τη δική του ικανοποίηση. Ένα βράδυ, περπατώντας, αντιλαμβάνεται μια γυναίκα να πέφτει σε ένα ποτάμι. Ενώ αυτό συμβαίνει λίγα  μέτρα πίσω του, ο ίδιος δεν αντιδρά. Δε γυρνά καν το κεφάλι. Έτσι αρχίζει η πτώση. Αναγνωρίζοντας την ματαιότητα που τον διακατέχει, παραδέχεται τις αδυναμίες του και εκθέτει ξεκάθαρα τον εαυτό του.

            Η «Πτώση» είναι, σαφώς, ένα βιβλίο με φιλοσοφικές προεκτάσεις στο θέμα της ηθικής. Το αφήγημα είναι η ωμή παραδοχή της ματαιότητας του ανθρώπου. Ο αναγνώστης θα ταυτιστεί με τον ήρωα σε πολλά σημεία, θα διαβάσει αυτά που δεν τολμά να παραδεχτεί στον εαυτό του.

            Το βραβευμένο με Νόμπέλ βιβλίο του Καμύ αξίζει και με το παραπάνω. Κλασσικό και διαχρονικό ανάγνωσμα.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...