Εκλογές.
Πάλι. Την Κυριακή. Τί ψηφίζουμε τώρα; Τί κάνουμε; Πού πάμε; Έχει κανείς την
παραμικρή ιδέα; Προσπαθούμε να καταλάβουμε τί στο διάολο μας συμβαίνει. Κι ενώ
μερικές φορές είναι πολύ ξεκάθαρο, την έχουμε πατήσει για τα καλά από
κουτοπονηριά δεκαετιών, ψευτομαγκιά, κοντόφθαλμες νοοτροπίες που είχαν
ημερομηνία λήξης με γαρνιτούρα μια ωραία διάθεση εκμετάλλευσης και εφαρμογές
πρακτικών σε χώρες πειραματόζωα σαν κι εμάς από μια Ευρώπη που διατείνεται πως
είναι «Ευρώπη των λαών», άλλες φορές δεν καταλαβαίνουμε τί συμβαίνει.
Ακροβατούμε σε ένα σχοινί, ναρκωμένοι από τη μεγάλη δόση Βουλής που πήραμε φέτος και την πολιτική, στην οποία νομίζουμε ότι γίναμε ειδήμονες. Όμορφα.
Και
τώρα κάτι πρέπει πάλι να ψηφίσουμε. Να εμπιστευτούμε κάποιον δε γίνεται. Αυτό
τελείωσε. Αλλά κάτι πρέπει να ρίξουμε στην κάλπη. Κάποιο ψηφοδέλτιο, λευκό,
άκυρο. Να μην πάμε καθόλου; Δεν ξέρω... Μας εμπαίζουν, ναι, αυτό σίγουρα. Αλλά
και το να μην πάμε καθόλου δεν ξέρω αν είναι σωστό. Τί κάνουμε λοιπόν; Θα
πάρουμε τα πόδια μας πάλι και θα κάνουμε τη γνώριμη διαδρομή για το εκλογικό
κέντρο. Και ό,τι μας έρθει να ρίξουμε εκείνη τη στιγμή; Επικίνδυνο κι αυτό.
Κάποια ψηφοδέλτια δεν πρέπει να μπουν στο φάκελο. Τί κάνουμε λοιπόν;
Για
κάθε ηλικία είναι άσχημο αυτό που συμβαίνει. Αδιέξοδο. Γεμάτο ανασφάλεια. Για
τους νέους, επειδή μπορώ να μιλήσω από εμπειρία, η λέξη που μπορεί να το
περιγράψει είναι το «σάπιο». Σάπιο κράτος, σάπιο σύστημα, σάπια κατάσταση.
Σάπια κωλοχώρα, σάπια κωλοευρώπη, μερικές φορές... Σαπίλα. Να μείνεις να
κάνεις τί; Ειδικά αν έχεις κουραστεί να ψάχνεις. Να φύγεις να πας πού και να
κάνεις τί συγκεκριμένα; Ειδικά αν δεν ξεκινήσεις και με ένα κάποιο προσωπικό budget. Και για
τις δύο περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε θετικά και αρνητικά. Μια τέτοια απόφαση
είναι καθαρά προσωπική και δεν υπάρχουν συνταγές. Και ναι, ο καθένας θα βρει εν
τέλει το δρόμο του και κανείς δε χάνεται. Με πιάνει μερικές φορές κατά τόπους
αισιοδοξία.
Και
εμείς οι νέοι τί φταίμε; Η δική μας γενιά δεν πρόλαβε να κλέψει, δε πρόλαβε να
ρημάξει, δεν έκανε κακό στη χώρα. Τί φταίει να τα πληρώνει όλα αυτά; Αλλά
κάποτε κι άλλοι υπήρξαν νέοι και διεκδικούσαν το δίκιο τους απέναντι στο άδικο
προηγούμενων γενεών. Και τελικά έγιναν κι αυτοί κατεστημένο. Και πάντα θα
υπάρχουν νέοι και πάντα θα διεκδικούν το δίκαιο. Αλλά πάντα, όμως, βασιλεύει το
άδικο. Και ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μήπως κι εμείς την πατήσουμε και δεν
αντεπεξέλθουμε στις προσδοκίες που συνοδεύουν πάντα τους νέους.
Συγχωρέστε
μου την κατήφεια αλλά και η κατάσταση δε βοηθά. Σα νέοι έχουμε και μεγάλη
αισιοδοξία και πίστη για ένα ομορφότερο αύριο, που πηγάζει από την ενέργεια και
την ανάγκη μας για δημιουργία. Αλλά κάποιες φορές παραπατάμε και πέφτουμε κι εμείς προσπαθώντας να βρούμε φως. Αλλά ναι, πρέπει να προσπαθούμε να βλέπουμε τα
πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Είμαστε ζωντανοί. Μπορούμε να βγούμε
ελεύθερα από το σπίτι μας και δε φοβόμαστε μήπως πέσει καμιά βόμβα και δε
γυρίσουμε. Είμαστε εδώ. Και κάπως θα τα φτιάξουμε όλα. Ο μεγαλύτερος αγώνας
είναι, άλλωστε, να φτιάξει κανείς τον εαυτό του. Κι έπειτα να βοηθήσει τους άλλους.
Καλή φώτιση για την Κυριακή. Μα, κυρίως, καλή
δύναμη για τη Δευτέρα.
