Παραλογισμός (;)

          Ήθελα καιρό να γράψω. Ξεκινούσα αλλά πότε δε κατάφερνα να τελειώνω τις σκέψεις μου. Κάθε μέρα λέω «σήμερα τερματίσαμε τον παραλογισμό». Πάντα όμως έρχεται η επόμενη για να με διαψεύσει φαντασμαγορικά. Δε ξέρω πια τι άλλο, νέο παράδοξο, να περιμένω αλλά ξέρω πως όλο και κάτι καινούργιο θα συμβεί. Εκεί είναι που κάθεσαι λίγο και σκέφτεσαι. Μήπως τα πράγματα ήταν πάντα τόσο παράλογα κι εγώ απλά δεν το έβλεπα; Ναι, μπορεί. Ίσως και να ήταν. Μάλλον ήταν. Παράλογα και καλά καμουφλαρισμένα. Τώρα απλά τα βλέπουμε σε όλο τους το μεγαλείο.

          Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω την κατάσταση μας. Το μόνο σίγουρο είναι πως διαφέρει από πριν. Δε μπορώ να την προσδιορίσω όμως πάνω σε μια κλίμακα με μέτρο το παράλογο. Σαν να ανεβοκατεβαίνει ο δείκτης συνεχώς. Προσπαθώ να κοιτάξω το πριν, το μετά, τις συγκυρίες. Κοιτώντας την κατάσταση από την δική μου πλευρά, με βάση τη δική μου ζωή, τη δική μου ηλικία, τη δική μου μικρή εμπειρία και γνώση, όλα φαίνονται τόσο πολύπλοκα. Είναι η στιγμή που σκέφτεσαι «είμαι 22 και νόμιζα πως κάποτε θα ξεκινούσα τη ζωή μου…». Μετά, σε μια πιο ψύχραιμη φάση, ξανασκέφτομαι.

          Έχουν υπάρξει πολύ πιο δύσκολες εποχές και καταστάσεις σε αυτόν τον πλανήτη. Έχουν υπάρξει πολύ πιο δύσκολες εποχές σε αυτή τη χώρα. Έναν πόλεμο να σκεφτεί κανείς αρκεί.  Τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι πρέπει να ηρεμήσω λιγάκι.

          Εν τέλει δε ξέρω…. Επιστρέφει ξανά όλο αυτό το συνονθύλευμα των εύθραυστων σκέψεων και ξαναχάνομαι.

Ε.