Κύκλοι. Τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν σε κύκλους.
Κύκλοι που μέσα τους αφήνουμε την ύπαρξή μας, σπαράγματα του εαυτού μας, στιγμές
και όλα αυτά που πρέπει να ενώσουμε για να βρούμε την άκρη. Κύκλοι ομόκεντροι,
με σημείο αναφοράς το «εγώ» μας. Κάνοντας διαδρομές (κυκλικές πάντα) περνάμε απ’
όλα εκείνα τα σημεία που μας προσδιορίζουν, μας καθορίζουν και μας διαμορφώνουν.
Με οποιαδήποτε λόγια, με οποιεσδήποτε πράξεις, με οποιεσδήποτε κινήσεις,
αναζητούμε την ευτυχία μας και την ολοκλήρωση που εκπληρώνεται σε αυτό που
πραγματικά είμαστε.
Όπως είπε
ο Νίτσε, «γίνε αυτό που είσαι» και όπως είπε ο Mark Twain «οι
δυο πιο σημαντικές μέρες της ζωής σου είναι η μέρα που γεννήθηκες και η μέρα
που θα καταλάβεις το γιατί». Οι στιγμές που γίνεσαι αυτό που είσαι είναι
καθοριστικές. Γίνονται ανεπαίσθητα αντιληπτές απ’ τον συνειδητό κι απ’ τον
ασυνείδητο εαυτό σου. Σε προσδιορίζουν και νιώθεις πως αποκτάς μια στιγμιαία
επαφή με το βαθύτερο «εγώ». Αυτό το «εγώ» που αποτελεί τη βάση όλων των άλλων
εκδοχών σου. Οι στιγμές αυτές ενέχουν κάτι το πρωτόγονο σχεδόν. Μια αθωότητα και μια διαφάνεια που συγκλίνουν στον αυθεντικό εαυτό σου.
Ζούμε για
αυτές τις μικρές, συλλεκτικές στιγμές, όπου μυαλό και καρδιά, συναίσθημα και
λογική εναρμονίζονται. Για όλες εκείνες τις στιγμές που ενώ «έξω μας» επικρατεί
μια, ευλαβική σχεδόν ησυχία, μέσα μας όλα βροντοφωνάζουν από ευτυχία.
Τελικά δε
ξέρω εάν πραγματικά ευτυχισμένοι είναι αυτοί που μεγεθύνουν τα ωραία ή αν είναι
οι αναίσθητοι. Ξέρω πάντως πως η ευτυχία μας αντικατοπτρίζεται σε όλες εκείνες τις
συλλεκτικές στιγμές της πηγαίας και πρωτόγνωρης ευφορίας.
Και είναι
μόνο στιγμές, και όχι ώρες, για να είναι συλλεκτικές. Και είναι συλλεκτικές επειδή
είναι δόσεις ευτυχίας.
Όλα αυτά
διαγράφονται μέσα σε κύκλους όπου αρχή και τέλος ταυτίζονται. Και όλα
συγκλίνουν σε μια κοινή σταθερά, πως μονάδα μέτρησης της ευτυχίας είναι η στιγμή.
Στιγμές μέσα σε κύκλους. Άλλωστε σε κύκλους μετράμε ολόκληρη τη ζωή μας, σε κύκλους γύρω
από τον ήλιο.
Ε.
4 σχόλια:
Πότε όμως ζούμε πραγματικά αυτές τις στιγμές και πως καταλαβαίνουμε τη σημασία τους για τη ζωή μας; Δυστυχώς αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι πολλές φορές χρειάζεται να ζήσει κανείς κάτι έντονο, κάτι που θα τον "ταρακουνήσει" ίσως να χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο ή να βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση..Τότε μόνο αρχίζει να αντιλαμβάνεται το νόημα αυτής της συλλεκτικής στιγμής και τη δόση της ευτυχίας που του παρέχει..Ρέα
Καταλαβάινω σε ποιου είδους καταστάσεις αναφέρεσαι.Πιστεύω όμως ότι αυτές ανήκουν σε μια διαφορετική κατηγορία στιγμών. Είναι οι στιγμές που γίνεται κάτι πραγματικά σοβαρό και το οποίο εκμηδενίζει άλλες προηγούμενες ανησυχίες και συναισθήματα στα οποία δώσαμε περισσότερη αξία από αυτήν που τελικά χρειάζόταν. Δεν νομίζω ότι αυτές είναι δόσης ευτυχίας όμως. Νομίζω ότι είναι δόσεις βαθιάς συνειδητοποίησης της πραγματικότητας και αναθεώρησης.
Στο κείμενο αναφέρομαι στις στιγμές ευτυχίας, οι οποίες είναι δόσεις ευτυχίας ακριβώς επειδή αναγνωρίζεις μέσα σου ποιος είσαι και ποιος είναι ο "σκοπός για τον οποίο γεννήθηκες", κατά μία έννοια. Προσπάθησα να κατανοήσω σε ποιου είδους στιγμές είναι ο άνθρωπος πραγματικά ευτυχισμένος.Καταλήγω στο ότι είναι οι στιγμές που νιώθεις μέσα σου ποιος είναι ο προορισμός σου ως άτομο.
Από εκεί και πέρα, σίγουρα και οι δυο προαναφερθείσες κατηγορίες στιγμών καταγράφονται μέσα σε κύκλους ζωής που ανοίγούν και κλείνουν.
Σε καμία περίπτωση δεν είναι δόσεις ευτυχίας...Είναι ακριβώς αυτό που ανέφερες, ότι δηλαδή οδηγούν στην ολοκλήρωση στη συνειδητοποίηση πραγμάτων και καταστάσεων...Και κατ'επέκταση,αφού το άτομο έχει φτάσει στο σημείο να αναθεωρήσει πολλά πράγματα αλλά και να παραμείνει πιστό σε κάποια άλλα, έρχεται η συνηδειτοποίηση της πραγματικότητας...Είναι κάτι σαν μια δυσάρεστη προυπόθεση προκειμένου να δεις τη ζωή διαφορετικά και να επιλέξεις τις "δόσεις" ευτυχίας που θα σου παρέχουν οι στιγμές της υπόλοιπης ζωής σου....
Αυτές οι καταστάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την καλύτερη διαλογή στιγμών που θα κάνει ένα άτομο συνειδητά στη μετέπειτα ζωή του. Δεν υπάρχουν όμως και μερικές στιγμές πηγαίας και πρωτόγνωρης ευτυχίας που έχουν την αίσθηση της ένωσης του εαυτού μας με κάτί βαθύτερο, που είναι σαν να υπήρχε από πάντα σαν χαρακτηριστικό μας, και τότε το ανακαλύπτουμε, ή μάλλον για την ακρίβεια, το αγγίζουμε?
Δημοσίευση σχολίου