Τα μικρά τίποτα*

Το τι είναι η ζωή, είναι κάτι που δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα και γρήγορα, με μια λέξη ή μια φράση. Κι αν μπορεί, θέλει μαεστρία και βιώματα, ώστε να μπορέσει κανείς να συμπυκνώσει την πεμπτουσία της ζωής σε μερικά γράμματα. Το τι θυμάται κανείς για ζωή, είναι, θαρρώ, κάτι άλλο. Το τι μνήμες ανασύρει το μυαλό, καθώς επιχειρεί να κοιτάξει πίσω και να κάνει έναν απολογισμό ζωής, διαφέρει.

Η ζωή, μεγάλη ή μικρή, είναι γεμάτη ιδέες, όνειρα, πιθανότητες, δυνατότητες, συναισθήματα, σχέσεις. Μοιραζόμαστε τη ζωή μας με άλλους, εκθέτοντας του εαυτούς μας εκεί έξω. Κι αφού εκτιθέμεθα, πρέπει να υποστούμε μια κατά συνθήκη αναγκαιότητα. Να τσαλαπατηθούμε και να πληγωθούμε από πρόσωπα και καταστάσεις. Και αυτό είναι υγιές. Γιατί, τελικά, αυτό είναι το μόνο εφαλτήριο που θα μας κάνει να δυναμώσουμε, να χτίσουμε χαρακτήρα, να διεκδικήσουμε αυτά που επιθυμούμε και, πάνω απ’ όλα, να διεκδικήσουμε και διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας.

Μέσα από τις τόσες εμπειρίες, τις χαρές, του πόνους και τις απογοητεύσεις, τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες, τί μένει; Τί είναι η ζωή; Σκαμπανεβάσματα λαμβάνουν χώρα, καταστάσεις έρχονται και παρέρχονται, συνθήκες αλλάζουν. Και καθώς ο κόσμος γύρω αλλάζει με ταχείς ρυθμούς, μόνη κοινή σταθερά είναι οι άνθρωποι. Αυτοί οι λίγοι και καλοί που είναι εκεί, πάντα εκεί. Σ΄ αυτούς χρωστάμε τις αναμνήσεις. Γι’ αυτούς ζούμε τελικά.

Και η ζωή, πέρα απ’ τα μεγάλα και τα βαρύγδουπα, πέρα απ΄ όσα επιτυγχάνονται και μας γεμίζουν αυτοπεποίθηση αλλά και πέρα από τις αποτυχίες που προσπαθούμε να αφήνουμε πίσω, η ζωή, τελικά, είναι αυτά τα μικρά καθημερινά τίποτα. Αυτά που πραγματικά μας αναζωογονούν. Ο καφές με φίλους, μια παραγωγική κουβέντα, ένα κρασί και μια ταινία το βράδυ, το αεράκι ενός φθινοπωρινού πρωινού και ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράζεσαι τη στιγμή. Στιγμές που περνούν ανύποπτα στο χρόνο, κι όμως είναι το απόσταγμα της μέρας.

Την επόμενη φορά που θα βρεθείς με φίλους για έναν καφέ, που θα δεις μια ταινία παρέα με καλή συντροφιά, που θα κάνεις μια βόλτα στην πόλη ή που θα βρεθείς σε μια ομήγυρη που συζητά, ακούει και κατανοεί, κράτησε αυτές τις στιγμές. Να είσαι εκεί, ψυχή τε και σώματι. Γιατί οι στιγμές αυτές φτιάχνουν τη ζωή σου.

Οι άνθρωποι και οι σχέσεις που δημιουργείς μαζί τους είναι αυτό που απομένει στο τέλος. Η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις και που του αφιερώνεσαι –είτε είναι, είτε δεν είναι το επάγγελμά σου– και η πίστη σου  σε αυτό είναι που σε ανυψώνει. Το να ζεις αυτά τα μικρά τίποτα. Και να τα χαίρεσαι. Αυτά είναι η ζωή.

* δανείζομαι τη φράση ενός πολύ αγαπημένου –αν και  δεν το γνωρίζω προσωπικά– προσώπου.