"The fault in our stars" - "Το λάθος αστέρι", του John Green

Συγγραφέας: John Green
Εκδόσεις: Λιβάνη
Σελίδες: 297

            Πολλές φορές ήμουν «στο τσακ» να παραγγείλω το περίφημο «The fault in our stars» ή να το κατεβάσω ηλεκτρονικά, καθώς άκουγα και ξανάκουγα γι’ αυτό από booktubers στο YouTube, το έβλεπα στο tumblr και το συναντούσα συνεχώς μπροστά μου. Το περίφημο young adult βιβλίο είναι το #1 bestseller των New York Times, που το τελευταίο διάστημα όποια  «ηλεκτρονική» πέτρα και να σήκωνες το έβρισκες από κάτω. Επιπλέον, συγγραφέας του είναι ο John Green, που αν ασχολείστε πολύ με το YouTube, τότε θα σας είναι και γνωστός. Μέχρι που λίγες εβδομάδες πριν είδα ότι επιτέλους μεταφράστηκε και στα ελληνικά (δεδομένου ότι έχει ήδη μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες) και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη.

            Πριν το ξεκινήσω, ήξερα πως πρόκειται για μια λυπητερή ιστορία και καθώς το διάβαζα αναρωτιόμουν πότε θα φτάσω στο σημείο στο οποίο όλοι κλαίνε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Βασικός χαρακτήρα η Χέιζελ Γκρείς, μια δεκαεξάχρονη κοπέλα που πάσχει από καρκίνο. Είναι πολύ έξυπνη για την ηλικία της, αλλά όχι τόσο που να φαίνεται υπερβολικό. Ο χαρακτήρα είναι καλοδουλεμένος και προσεκτικά γραμμένος. Αποπνέει την ωριμότητα ενός ανθρώπου στην ηλικία της, που ζει σε αυτές τις συνθήκες.Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Ογκάστους Γουότερς, ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι, που νοσούσε στο παρελθόν από καρκίνο, έχει χάσει το ένα του πόδι, αλλά τώρα ήταν καθαρός. Επίσης πολύ καλογραμμένος χαρακτήρας. Ο Ογκάστους ήταν επίσης έξυπνος, πνευματώδης και ώριμος για την ηλικία του (και για αγόρι). Η Χέιζελ παλεύει με καρκίνο του θυρεοειδούς από τα δεκατρία της και γνωρίζεται με τον Ογκάστους σε μια ομάδα υποστήριξης ανηλίκων με καρκίνο. Εκεί γνωρίζονται και ερωτεύονται.

            Προτού μιλήσω άλλο για τους χαρακτήρες, νομίζω πως γίνεται αντιληπτό από όλους πως αυτό το βιβλίο πραγματεύεται μια ιστορία που σχετίζεται άμεσα με τον καρκίνο. Οπότε το θέμα γίνεται αμέσως πολύ «ευαίσθητο» και ιδιαίτερο. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν νομίζω πως ο συγγραφέας εκμεταλλεύεται αυτό το συναίσθημα.

            Οι πρωταγωνιστές του John Green, όπως προαναφέρθηκε, είναι δύο έξυπνοι και ώριμοι έφηβοι που ζουν την καθημερινότητά τους μέσα σε δύσκολες συνθήκες, με τις άσχημες στιγμές και τις πρακτικές δυσκολίες της αρρώστιας. Θέλουν και οι δύο να αφήσουν το σημάδι του σε αυτόν τον κόσμο. Συζητούν για τη ζωή και τον θάνατο, τον έρωτα, την ευτυχία, την καθημερινότητα, το φαγητό, τα βιβλία και την κηδεία τους με την ίδια απλότητα. Πηγαίνουν στο σχολείο, παίζουν βιντεοπαιχνίδια και προσπαθούν να ζήσουν φυσιολογικά. Η αφήγηση είναι σε α’ πρόσωπο μιας και η Χέιζελ μιλά και απευθύνεται σε μας. Αυτό είναι, κατ’ εμέ, είναι μεγάλο επίτευγμα του συγγραφέα, το να μπει δηλαδή στη θέση ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού και να το ενσαρκώσει τόσο καλά!

            Αυτό που μου άρεσε στο βιβλίο είναι το ότι πέρα από την περιγραφή των χαρακτήρων, ο συγγραφέας δίνει μεγάλη σημασία στην περιγραφή των στιγμών και στην διαμόρφωση των σχέσεων. Η σχέση μεταξύ της Χέιζελ και του Ογκάστους περιγράφεται πολύ γλαφυρά. Επιπλέον, οι σχέσεις των παιδιών με του γονείς και τους φίλους δε μένει στην άκρη αλλά περιγράφεται εξίσου ρεαλιστικά.  Μπαίνοντας στην πλοκή, μαθαίνουμε το αγαπημένο βιβλίο της Χέιζελ, το οποίο είναι μια ιστορία για ένα παιδί με καρκίνο. Η Χέιζελ θέλει απεγνωσμένα να γνωρίσει τον συγγραφέα, ο οποίο βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Τότε ο Ογκάστους θέλει να της κάνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα και έτσι επιλέγει να «ξοδέψει» την ευχή του (από το Make a wish που πραγματοποιεί ευχές για παιδιά που νοσούν) σε αυτό το ταξίδι. Έτσι, Χέιζελ και Ογκάστους ταξιδεύουν ως το Άμστερνταμ και εκεί δένονται περισσότερο.

            Σε πρώτη φάση το βιβλίο μοιάζει απλό. Απλός λόγος, απλή γραφή, απλές αλλά δυνατές εικόνες. Ο John Green, όμως, πετυχαίνει να περιγράφει τις καταστάσεις με τις ιδανικές αναλογίες ωμότητα και χιούμορ. Το χιούμορ προέρχεται από τους ίδιους τους χαρακτήρες και έτσι σου δίνει το δικαίωμα να ζεις και συ την κατάσταση πιο «ζεστά» και χωρίς αμηχανία. Κατά τη γνώμη μου το «Λάθος αστέρι» είναι πανέξυπνο βιβλίο, κι αυτό θα το διαπιστώσετε από τις μικρές λεπτομέρειες, τα ονόματα, τις πληροφορίες που δίνονται όσο προχωρά η πλοκή.

            Τέλος, ομολογώ πως κάποια δάκρυα τα έριξα προς το τέλος, γιατί το κλίμα βαραίνει. Και ίσως εδώ με ρωτήσετε γιατί να διαβάσετε ένα βιβλίο το οποίο θα σας λυπήσει, θα σας μελαγχολήσει και πιθανόν να σας κάνει να κλάψετε. Η απάντηση μου είναι πως σε τελευταία ανάλυση είναι δική σας επιλογή αν θα το διαβάσετε ή όχι. Όμως τα βιβλία είναι ένας καινούργιος κόσμος, μια καινούργια ζωή, με τα καλά και τα κακά. Χρέος τους είναι να μεταφέρουν ένα ολοκληρωμένο νόημα και να προβληματίσουν, έστω και λίγο, τον αναγνώστη. Και αυτό εδώ το βιβλίο, το κάνει.