Ο Δεκέμβρης κι η βροχή. Η μουσική. Τα πλήκτρα
του πιάνου που σπάνε τη σιωπή του χώρου και τη βοή του μυαλού. Οι σκόρπιες
σκέψεις. Οι χιλιομετρικές αποστάσεις. Πού ταξιδεύεις πάλι; Πού χάνεσαι; Κάποτε
νόμιζες ότι σε είχες. Πως σε κρατούσες σφιχτά και σταθερά. Πως βάδιζες γενναία.
Πού πήγαινες; Πού νόμιζες πως πήγαινες;
Και τώρα; Τώρα τί; Σα να σταμάτησε ο χρόνος. Ή
σα να ήταν πάντα σταματημένος. Σα να βάδιζες ενώ δε βάδιζες. Σα να ήσουν ενώ
δεν ήσουν.
Και τώρα τί;
Ο Δεκέμβρης κι η βροχή. Και σταγόνες που
τρέχουν στο τζάμι. Και η μουσική. Και η λαχτάρα στην καρδιά γι’ αυτό που θα
έρθει. Γι’ αυτό που πρέπει να έρθει.
2 σχόλια:
Διαβάζεται υπέροχα με το κομμάτι που έχεις βάλει να παίζει. Κάνει αμέσως κλικ!
:-)
Δημοσίευση σχολίου