Το τρενάκι της σύγκρισης

Το τρενάκι της σύγκρισης, όπως λέμε το τρενάκι του φόβου. Η σύγκριση με τους άλλους, ο βασικότερος φόβος των ανθρώπων. Συνειδητός ή ασυνείδητος, είναι συνήθως εκεί. Υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε αυτήν την  επίπονη διαδικασία, τον συγκρίνουμε με άλλους ανθρώπους και τον βρίσκουμε πάντα «λίγο». Και δυστυχώς επιτρέπουμε τη σύγκριση αυτή σε όλους τους τομείς. Συγκρινόμαστε με το διπλανό μας που είναι καλύτερος μαθητής ή  που πέρασε στο πανεπιστήμιο. Συγκρινόμαστε με αυτόν που αριστεύσει στις σπουδές του ή που τον «πρόσεξε» ένας καθηγητής. Συγκρινόμαστε με αυτόν που βρήκε δουλειά και που βγάζει λεφτά. Συγκρινόμαστε με αυτόν που θεωρούμε πιο όμορφο ή με αυτόν που κλέβει τις εντυπώσεις. Συγκρινόμαστε με αυτόν που παντρεύτηκε πρώτος και έκανε οικογένεια. Συγκρινόμαστε με αυτόν που έχει αναρριχηθεί επαγγελματικά. Συγκρινόμαστε, γενικά, με τους άλλους  καθώς τους βλέπουμε να έχουν κάνει ένα βήμα που εμείς δεν έχουμε κάνει (ακόμα).

Κι έπειτα, αφήνουμε τις γνώμες των άλλων να μας επηρεάσουν. Πολλές φορές ακόμα και να παίξουν ρόλο στη λήψη σημαντικών αποφάσεων για μας. Αφήνουμε την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία τους να σταθμίζουν τη δική μας γνώμη για τα πράγματα. Σχεδόν ζητάμε την επιβεβαίωση τους για να προχωρήσουμε. Μη μου πείτε πως δε συμβαίνει. Ακόμα κι ασυνείδητα, πολλές φορές τείνουμε να κάνουμε κάτι που χαίρει κοινής αποδοχής, ακόμα κι αν δεν είναι η πρώτη μας επιλογή μας.

Πίεση, άγχος, αμφιβολίες. Μεγαλώνεις και βλέπεις πως ο κόσμος είναι ένα μεγάλο τσίρκο ανταγωνισμού που τρέχει με τρελούς ρυθμούς. Και προσπαθείς να τρέξεις κι εσύ από πίσω. Ξέρεις όμως γιατί τρέχεις; Ή χάνεσαι μέσα στο πλήθος και προσπαθείς να ακολουθήσεις και να φτάσεις τους άλλους; Μπερδεύεσαι. Δεν ξέρεις τι κάνεις. Έρχεται, όμως, κάποια στιγμή η μέρα που είσαι έτοιμος να σκάσεις. Η μέρα που αναρωτιέσαι αν πραγματικά αυτά που κάνεις στη ζωή σου τα κάνεις επειδή τα θέλεις ή επειδή σε έχει παρασύρει το ρεύμα των άλλων και δε θες να μείνει πίσω, μόνος.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, όμως, ξεχνάς κάτι πολύ βασικό. Ξεχνάς από που ξεκίνησες εσύ και τι πορεία έχεις διαγράψει ως τώρα. Ξεχνάς να λάβεις υπόψη τις συνθήκες με τις οποίες ξεκίνησες, και να δεις -με βάση αυτές- το που έχεις φτάσει. Ξεχνάς να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου την πρόοδο που έχει κάνει. Ξεχνάς να δεις ότι είσαι καλός. Γιατί στην τελική, ναι, είσαι καλός! Αλλά αν δεν το αναγνωρίσεις πρώτα εσύ στον εαυτό σου, κανείς άλλος δεν πρόκειται να στο αναγνωρίσει.

Εκ των έσω είναι δύσκολο να δεις τα πράγματα ξεκάθαρα και ψύχραιμα. Παίρνοντας, όμως, μια απόσταση, θα καταλάβεις πόσο παράλογο είναι να κρίνεις και να αξιολογείς τη δική σου μοναδική πορεία στη ζωή μέσα από τις πορείες των άλλων. Θα δεις πόσο παράλογο είναι να παίρνεις μια απόφαση για να κάνεις κάτι, όχι επειδή πραγματικά το θέλεις, αλλά για να μην αισθανθείς πως «έμεινες πίσω» σε σύγκριση (και πάλι) με τους άλλους.

Τί νόημα έχει η επιβεβαίωση της δικής σου ζωής από τους άλλους εάν πρόκειται για μια ζωή θλιμμένη και γεμάτη φόβο και εξάρτηση; Πίστεψέ με, μόνο παίρνοντας τις δικές σου προσωπικές αποφάσεις και κάνοντας τις δικές προσωπικές επιλογές θα μπορέσεις να νιώσεις ανεξάρτητος και ελεύθερος. Γιατί θα τις έχεις κάνει συνειδητά και θα πηγάζουν από τις δικές σου αληθινές και μοναδικές επιθυμίες. Άλλωστε, όπως είπε κάποιος, όταν κανείς τραβάει τον προσωπικό του δρόμο, δεν κινδυνεύει να τον προσπεράσουν.

Η ζωή, είναι δική σου. Και κάποια στιγμή, έτσι κι αλλιώς, θα τελειώσει. Δεν πρέπει να της δώσεις το νόημα που της αξίζει προτού να είναι αργά;