Μικρά κουτιά,
σκονισμένα, οι σκέψεις.
Σκοτεινά.
Σα μαύρες τρύπες μας ρουφάνε.
Κελιά. Μας καταδιώκουν.
Τρυπάνε το κρανίο μας.
Να βγουν χτυπάνε.
Μα δε βρίσκουν έξοδο.
Τις θέλουμε σε τάξη εντός μας.
Τις βάζουμε τη μια διπλά στην άλλη.
Προσεχτικά.
Μα μπλέκονται ξανά.
Κουβάρι από άγχη.
Μικρά κουτιά,
στενά, οι σκέψεις.
Ασφυκτικά.
Σα μεγάλες σκιές μας στριμώχνουν.
Μας παίρνουν τ’ οξυγόνο.
Τί θα ‘μασταν χωρίς αυτές;
Ευτυχισμένοι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου